Τηλεφωνικά, 5/9/2011
Μας φάνηκε πως θα ‘ταν διαφωτιστικό να ρωτήσουμε τον Martin Lux, συγγραφέα του Antifascist ’77 σχετικά με την εξέγερση του Λονδίνου. Για όσους δεν το ξέρουν, ο Μάρτιν είναι παλιό μέλος του Class War και εξακολουθεί να είναι πολιτικά ενεργός. Δραστηριοποιείται στο Whitechapel. Η συνέντευξη που ακολουθεί έγινε τηλεφωνικά στις 5 Σεπτεμβρίου του 2011. Οι απόψεις που εκφράζονται εδώ είναι αποκλειστικά του Μάρτιν.
Antifa: Μάρτιν, θα μπορούσες να μας πεις συντομία τι έγινε στο Λονδίνο τον Αύγουστο;
Μάρτιν: Κοίταξε να δεις, δεν είναι μόνο ο ξεσηκωμός του Αυγούστου. Θυμάσαι όταν είχες έρθει στο Anarchist Bookfair to 2009, που έλεγα ότι αυτή χώρα σε δύο ή τρία χρόνια θα καεί κι εσύ μου ‘λεγες ότι έχω βαριά «ελληνολαγνεία»; Ε, νάτο που γίνεται! Λοιπόν, για να δεις κι εσύ ο άπιστος πώς καίγεται η χώρα, καλό θα ήταν να ξεκινήσουμε με τον λεγόμενο φοιτητικό ξεσηκωμό των αρχών του χρόνου. Εκεί λοιπόν, δεν συμμετείχαν μόνο φοιτητές. Πολλοί από αυτούς που συμμετείχαν στον πρώτο αποκλεισμό υπουργείου ήταν μαθητές από 14 έως 17 ετών που είχαν κατέβει από τις γειτονιές με τα φούτερ τους (εδώ τους λένε κουκουλάκηδες [hoodies]) και ήταν αυτοί που αποτελούσαν μεγάλο μέρος του κόσμου που απέκλεισε το υπουργείο και κατόπιν εκδιώχθηκε από την αστυνομία.
Λίγες μέρες αργότερα είχαμε μια δεύτερη διαδήλωση που έφτασε στην πλατεία Τραφάλγκαρ. Και πάλι είχαμε τις ίδιες παρουσίες και πάλι αρνήθηκαν να αποχωρήσουν, έκατσαν εκεί και πετούσαν φωτοβολίδες στους μπάτσους. Οι μπάτσοι ήρθαν με τα άλογα, έγιναν μικρά οδοφράγματα, ξέρεις, πράγματα που είχαν πολύ καιρό να συμβούν στο νησί.
Μετά από δύο εβδομάδες έγινε μια τεράστια διαδήλωση φοιτητών. Η πλειοψηφία του αναρχικού κινήματος ήθελε να φτιάξει ένα μπλακ μπλοκ που να συμμετέχει στη φοιτητική πορεία. Εμείς από την άλλη, υποστηρίζαμε ότι δεν πρέπει να πάμε στη διαδήλωση, αλλά να αράξουμε στην πλατεία Τραφάλγκαρ μαζί με τους πιτσιρικάδες και τις συμμορίες, ξέρεις, εκεί που είναι ο χώρος μας και από εκεί και πέρα βλέπουμε. Όντως λοιπόν, η διαδήλωση έγινε και ήταν τεράστια. Αλλά συνέβη και ένα άλλο πράγμα, η περιοχή γύρω από την πλατεία γέμισε από συμμορίες και παρέες που κυκλοφορούσαν... και όχι μόνο αυτό, αλλά τελικά έστησαν μια αυθόρμητη διαδήλωση που φώναζε ένα μόνο σύνθημα: «kill - kill --- kill the Queen». Ήθελαν να φτάσουν στην πλατεία Τραφάλγκαρ για να κάψουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τότε ήταν που την έπεσαν και στο αμάξι με τον πρίγκιπα αν θυμάσαι...
Antifa: Και μετά από όλα αυτά τι έγινε;
Μάρτιν: Μετά επικράτησε ησυχία για κάποιους μήνες. Τον Ιούνιο βέβαια, είχαμε μια μεγάλη απεργία των δημόσιων υπαλλήλων και ειδικά των δασκάλων, έγινε μια τεράστια διαδήλωση, αλλά όλα εξελίχθηκαν πολύ ειρηνικά. Και βέβαια, πολλοί αναρχικοί ήθελαν να οργανώσουν ένα πράγμα στο οποίο είχαν δώσει τον τίτλο «το καλοκαίρι της οργής», αλλά δεν είδα να οργανώνουν και πολλά πράγματα...
Antifa: Ε πώς, δεν έγιναν διάφορα τον Αύγουστο;
Μάρτιν: Αυτά που έγιναν τον Αύγουστο δεν διοργανώθηκαν από κανέναν, ήταν μια τεράστια έκρηξη, ένας ξεσηκωμός της εργατικής τάξης, αν και όχι της εργατικής τάξης με την έννοια που συνηθίζεται εδώ. Και κανείς δεν το περίμενε. Για να καταλάβεις, το πρώτο ξέσπασμα έγινε το Σάββατο, αλλά και πάλι τη Δευτέρα κανείς δεν περίμενε συνέχεια. Είμαστε λοιπόν μέσα σε ένα αυτοκίνητο και πάμε κάπου στο βόρειο Λονδίνο να φορτώσουμε κάτι πράγματα για την κατάληψή μας. Εκεί λοιπόν που έχουμε φορτώσει και ετοιμαζόμαστε για τον γυρισμό ακούμε θόρυβο και βλέπουμε να πετάνε από πάνω μας δύο ελικόπτερα της αστυνομίας. Γυρνάμε γρήγορα γρήγορα στην έδρα μας και κοιτάμε πώς να φύγουμε για Βόρειο Λονδίνο. Νέκρα παντού, τα λεωφορεία έχουν σταματήσει σε ολόκληρη την πόλη, ευτυχώς όμως το τραίνο ακόμη λειτουργούσε. Το πήραμε και φύγαμε για βόρεια. Όταν κατεβήκαμε στο σταθμό μας υποδέχθηκαν πενήντα κουκουλωμένοι ναζί που είχαν καταφύγει εκεί. Τους παρακάμψαμε και πέρα από τον σταθμό είδαμε ολόκληρη τη γειτονιά παραδομένη στο χάος. Μολότωφ, καμμένα αυτοκίνητα, οδοφράγματα, μάχες με την αστυνομία... ήταν μια εξέγερση παιδιών της γειτονιάς που υποστηριζόταν από ολόκληρη την κοινότητα, δηλαδή από τους πατεράδες και τις μανάδες τους.
Κάποια στιγμή που αποφασίσουμε να γυρίσουμε στη δική μας περιοχή, βρήκαμε παρόμοια κατάσταση. Τράπεζες καίγονταν, γιάπικα μαγαζιά λεηλατούνταν ανελέητα, ο κόσμος έτρεχε με τα λάφυρα στα χέρια, ένας πραγματικός χαμός. Και ταυτόχρονα πραγματική ευτυχία, γνήσια έκσταση, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Ολόκληρο το Λονδίνο καιγόταν και ακόμη και σε μένα έκανε εντύπωση η οξύτητα του πράγματος. Αν έβλεπες την πόλη από ψηλά θα έβλεπες τουλάχιστον τέσσερις τεράστιες πυρκαγιές να εξελίσσονται σε τρεις διαφορετικές περιοχές της πόλης. Η αστυνομία είχε χάσει τον έλεγχο. Και την επόμενη μέρα το ίδιο πράγμα ξέσπασε σε ολόκληρη τη χώρα.
Ήταν ένας τεράστιος ξεσηκωμός της εργατικής τάξης, δίχως αυτό που θα έλεγες πολιτικό περιεχόμενο, με ελάχιστη ανάμειξη των αναρχικών ή της αριστεράς (πολλοί συμμετείχαν, αλλά όχι με την πολιτική τους ταυτότητα). Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν εντελώς τυφλός. Στο Νότινχαμ 4 μπατσάδικα έφαγαν μολότωφ. Στο Μάντσεστερ πυροβόλησαν το ελικόπτερο της αστυνομίας. Παντού στόχος ήταν οι τράπεζες και τα μαγαζιά πολυτελείας. Υπολογίζω ότι στις λεηλασίες συμμετείχαν 30 με 40 χιλιάδες άτομα.
Antifa: Ποια ήταν η αντίδραση του κράτους μέχρι εδώ;
Μάρτιν: Κατά τη γνώμη μου η αστυνομία έχασε τον πόλεμο της τακτικής κατά κράτος, είχε να αντιμετωπίσει εκτεταμένα επεισόδια σε αστικό περιβάλλον και δεν ήξερε πώς να το κάνει. Αποτέλεσμα ήταν να χάσει τον έλεγχο για σεβαστά χρονικά διαστήματα. Από εκεί και πέρα όμως και μόλις καταλάγιασαν τα πράγματα, η απάντηση ήταν η ωμή καταστολή. Το καρναβάλι του Νότιν Χιλ είχε 10.000 μπάτσους και τελικά πολύ λιγότερο κόσμο από άλλες φορές. Επίσης έχουμε γεμίσει μπάτσους από τη Σκωτία που κυκλοφορούν με τους φάρους αναμμένους δίχως να πηγαίνουν πουθενά συγκεκριμένα, ξέρεις τώρα πως γίνονται αυτά.
Κατά τα άλλα, στις φυλακές ήταν κλεισμένα 85.000 άτομα πριν από τον ξεσηκωμό και τώρα έχουν γίνει 86.000. Νομίζω πως αργά ή γρήγορα θα έχουμε εξεγέρσεις στις βρετανικές φυλακές, όχι γιατί τώρα έχουν μπει οι εξεγερμένοι και θα ξεσηκώσουν και τους υπόλοιπους, αλλά γιατί η κατάσταση εκεί είναι πραγματικά ανυπόφορη...
Εν πάση περιπτώσει, βρισκόμαστε υπό κάποιου είδους στρατιωτική κατοχή. Και εκτός από το κράτος όμως, η αντιμετώπιση της εξέγερσης από τη μεσαία τάξη ήταν οξύτατη, είχαμε τεράστιες αντιδράσεις, ειδικά στην αρχή, προτού αρχίσει το κύμα φυλακίσεων πιτσιρικάδων. Γιατί πρέπει κιόλας να σου πω ότι τα προάστια της μεσαίας τάξης δεν έμειναν έξω από το χορό. Σχεδόν όλα ανεξαιρέτως έχουν τις δικές τους εργατικές κατοικίες και από εκεί βγήκαν πιτσιρικάδες έτοιμοι για όλα, βγήκαν και μεσοαστοί να τους εμποδίσουν... η όλη φάση ξέρεις είχε τουλάχιστον πέντε νεκρούς.
Και ένα σχετικό και άσχετο μαζί. Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε, οι φασίστες της English Defense League είχαν κανονίσει πορεία στη γειτονιά μας. Όπως ξέρεις, είναι μια γειτονιά με πολλούς Ασιάτες, συμμορίες πιτσιρικάδων κλπ. Ε, για να περιφρουρήσουν τους φασίστες κατέφτασαν ούτε λίγο ούτε πολύ 3.000 μπάτσοι! Θυμάσαι πόσο μικρό μέρος είναι η γειτονιά μας... Φαντάσου τη με 3.000 μπάτσους!
Antifa: Και τελικά τι έγινε;
Μάρτιν: Τελικά, η γειτονιά υποδέχθηκε τους φασίστες... μάλλον δυναμικά θα έλεγα, και η διαδήλωση δεν έγινε. Ένα λεωφορείο με φασίστες που τα κατάφερε να περάσει τον αποκλεισμό, στην επιστροφή έφαγε χοντρό πέσιμο από πιτσιρικάδες της γειτονιάς, το σπάσανε ολόκληρο και τελικά οι μπάτσοι συνέλαβαν τους φασίστες για να τους σώσουν. Είναι σημαντικό κατά τη γνώμη μου ότι ούτε η λευκή εργατική τάξη της περιοχής δεν θέλει τους φασίστες. Για να καταλάβεις, όταν μοιράζαμε την προκήρυξη που ενημέρωνε για τη διαδήλωσή τους, κάτι άσχετοι περαστικοί μας πέρασαν για φασίστες και πήγαν να μας δείρουν!
Antifa: Κατά τα άλλα, τι λέει το κίνημα για την εξέγερση;
Μάρτιν: Α, εδώ έχουμε πρόβλημα. Είναι γεγονός ότι πολλοί αναρχικοί κρύβονται πίσω από τον όρο «εργατική τάξη» για να απαξιώσουν την εξέγερση, ξέρεις, «σιγά τώρα, αφού η εργατική τάξη δεν συμμετείχε» και άλλα τέτοια. Οι πιο πολλοί δεν αποκήρυξαν ακριβώς την εξέγερση (όχι ότι δεν υπήρχαν και τέτοιοι), αλλά σίγουρα δεν κατάλαβαν τίποτα. Μου φαίνεται ότι γι’ αυτή την τύφλα φταίει το ταξικό μας σύστημα. Οι περισσότεροι στον αναρχικό χώρο έχουν προέλευση από τη μεσαία τάξη. Δεν μπορούν να καταλάβουν με κανένα τρόπο ότι δεν χρειάζεται να έχεις δουλειά για να είσαι εργατική τάξη. Οπότε όταν λένε «εργατική τάξη» εννοούν τα συνδικάτα, τους εργάτες της βιομηχανίας και των υπηρεσιών και πάει λέγοντας.
Αυτό που συνέβη από την άλλη, ήταν μια τεράστια εξέγερση της εργατικής τάξης ενάντια στους πλούσιους, ενάντια στην κατανάλωση, ενάντια στην αστυνομία, μια εξέγερση όπου συμμετείχαν πολλοί λευκοί, μια εξέγερση δίχως αιτήματα (αυτό είναι ένα άλλο που ξενίζει), αλλά το ξαναλέω: ήταν μια εξέγερση της εργατικής τάξης όπως είναι σήμερα. Γιατί αυτοί είμαστε: Χρόνια πριν αρνηθήκαμε τη δουλειά, αρνηθήκαμε την εργασία με πολλούς τρόπους και τώρα είμαστε περιττοί για το σύστημα, είμαστε περιττοί για τις ανάγκες των πλουσίων. Δεν έχουμε δουλειές γιατί πρώτα εμείς δεν τις θέλαμε, γιατί ήταν κακοπληρωμένες και σιχαμένες, και τώρα δεν μας τις δίνουν. Οι συμμορίες που όλοι καταγγέλλουν, δεν είναι εγκληματικές οργανώσεις, είναι παρέες του δρόμου, παρέες της εργατικής τάξης που δεν γουστάρουν τους μπάτσους, τους πλούσιους και την κατανάλωση και που ναι, θέλουν και βουτηγμένη τηλεόραση! Και γιατί να μη θέλουν; Όλοι οι άλλοι γιατί θέλουν; Είναι αυτό που κάνει η τάξη μας και καλά θα κάνουμε να το καταλάβουμε.
Να σου πω ένα παράδειγμα. Στις φοιτητικές ταραχές, κάποιος δημοσιογράφος πλησίασε έναν πιτσιρικά με κουκούλα που φώναζε το σύνθημα «Kill the Queen» που σου έλεγα πριν και τον ρώτησε τι θέλει. Και αυτός απάντησε «we ‘re fromm the sslumms of Lonndon mate!» [είμαστε απ’ τις φτωχογειτονιές του Λονδίνου φιλαράκι], ξέρεις, τράβαγε τα m και τα n και τα s όπως κάνω εγώ όταν δεν μιλάω μαζί σου, ήταν ένας πιτσιρικάς μαύρος που μιλούσε άπταιστα Κόκνεϊ, ήξερε από πού είναι και τι ρόλο βαράει σε αυτή την κοινωνία. Και δεν είχε αιτήματα. Φέρνω το παράδειγμά του συχνά και πάντα παίρνω την απάντηση ότι η ατάκα του ήταν σχεδιασμένη για την τηλεόραση. Ναι, ήταν σχεδιασμένη για την τηλεόραση... και ταυτόχρονα είναι η απόλυτη αλήθεια.
Κατά τα άλλα, οι κινηματικοί εδώ την παίζουν όποτε ακούνε για το Μεξικό και την Ελλάδα, αλλά όταν ο ξεσηκωμός έρχεται καταδώ, είναι ανίκανοι να τον αναγνωρίσουν σαν τέτοιο. Έλεγαν «καλοκαίρι της οργής» και εννοούσαν απεργίες, όχι αυτό το πράγμα. Περιμένουν να δουν κατειλημμένα εργοστάσια. Αφού δεν έχουμε πια εργοστάσια! Τι σκατά θέλουν;
Antifa: Και τελικά πώς βλέπεις το μέλλον;
Μάρτιν: Όπως είναι προφανές τα πράγματα δεν θα σταματήσουν εδώ, θα ακολουθήσουν και άλλες εκρήξεις. Κατά τη γνώμη μου μια τεράστια πόλωση εξελίσσεται, το μέλλον μας θα είναι οι άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με το κράτος σαν δίπολο. Υπάρχουν πολλοί εδώ που αντιλαμβάνονται ότι η κρατούσα πολιτική τάξη έχει χάσει τον έλεγχο και τον χάνει περισσότερο μέρα με την μέρα. Το άλλο σημαντικό που θα εξελίσσεται όλο και πιο έντονα θα είναι η απογοήτευση της μεσαίας τάξης που χάνει τα κεκτημένα της μέρα με τη μέρα. Αυτοί είναι εντελώς αγανακτισμένοι και πολλοί από αυτούς είναι βέβαιο πως θα στραφούν στον φασισμό.
Με λίγα λόγια, είναι μια κατάσταση όπου η επανάσταση ορθώνεται σαν προοπτική. Αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στο κίνημα. Δυστυχώς όμως, το βρετανικό κίνημα χαρακτηρίζεται από έλλειψη φαντασίας, έλλειψη οργάνωσης, έλλειψη αντίληψης και φόβο -φόβο για την εργατική τάξη που δεν είναι εργάτες.
Φυσικά όμως υπάρχει ελπίδα. Οι πιο γέροι από εμάς περιμένουμε να δούμε πολλά. Και αν συνεχίζουμε, συνεχίζουμε γιατί παίρνουμε κουράγιο από όλους αυτούς τους υπέροχους νεαρούς και νεαρές που εμφανίζονται και εντάσσονται στο κίνημα. Γιατί πρέπει να ξέρεις ότι έρχονται άνθρωποι που τους κόβει, με εμπειρία από τη ζωή, με κατανόηση για τον κόσμο... Είμαι εντελώς ενθουσιασμένος μαζί τους! Και όπως καταλαβαίνεις, τίποτα δεν τελείωσε...
antifascripta.net
Μας φάνηκε πως θα ‘ταν διαφωτιστικό να ρωτήσουμε τον Martin Lux, συγγραφέα του Antifascist ’77 σχετικά με την εξέγερση του Λονδίνου. Για όσους δεν το ξέρουν, ο Μάρτιν είναι παλιό μέλος του Class War και εξακολουθεί να είναι πολιτικά ενεργός. Δραστηριοποιείται στο Whitechapel. Η συνέντευξη που ακολουθεί έγινε τηλεφωνικά στις 5 Σεπτεμβρίου του 2011. Οι απόψεις που εκφράζονται εδώ είναι αποκλειστικά του Μάρτιν.
Antifa: Μάρτιν, θα μπορούσες να μας πεις συντομία τι έγινε στο Λονδίνο τον Αύγουστο;
Μάρτιν: Κοίταξε να δεις, δεν είναι μόνο ο ξεσηκωμός του Αυγούστου. Θυμάσαι όταν είχες έρθει στο Anarchist Bookfair to 2009, που έλεγα ότι αυτή χώρα σε δύο ή τρία χρόνια θα καεί κι εσύ μου ‘λεγες ότι έχω βαριά «ελληνολαγνεία»; Ε, νάτο που γίνεται! Λοιπόν, για να δεις κι εσύ ο άπιστος πώς καίγεται η χώρα, καλό θα ήταν να ξεκινήσουμε με τον λεγόμενο φοιτητικό ξεσηκωμό των αρχών του χρόνου. Εκεί λοιπόν, δεν συμμετείχαν μόνο φοιτητές. Πολλοί από αυτούς που συμμετείχαν στον πρώτο αποκλεισμό υπουργείου ήταν μαθητές από 14 έως 17 ετών που είχαν κατέβει από τις γειτονιές με τα φούτερ τους (εδώ τους λένε κουκουλάκηδες [hoodies]) και ήταν αυτοί που αποτελούσαν μεγάλο μέρος του κόσμου που απέκλεισε το υπουργείο και κατόπιν εκδιώχθηκε από την αστυνομία.
Λίγες μέρες αργότερα είχαμε μια δεύτερη διαδήλωση που έφτασε στην πλατεία Τραφάλγκαρ. Και πάλι είχαμε τις ίδιες παρουσίες και πάλι αρνήθηκαν να αποχωρήσουν, έκατσαν εκεί και πετούσαν φωτοβολίδες στους μπάτσους. Οι μπάτσοι ήρθαν με τα άλογα, έγιναν μικρά οδοφράγματα, ξέρεις, πράγματα που είχαν πολύ καιρό να συμβούν στο νησί.
Μετά από δύο εβδομάδες έγινε μια τεράστια διαδήλωση φοιτητών. Η πλειοψηφία του αναρχικού κινήματος ήθελε να φτιάξει ένα μπλακ μπλοκ που να συμμετέχει στη φοιτητική πορεία. Εμείς από την άλλη, υποστηρίζαμε ότι δεν πρέπει να πάμε στη διαδήλωση, αλλά να αράξουμε στην πλατεία Τραφάλγκαρ μαζί με τους πιτσιρικάδες και τις συμμορίες, ξέρεις, εκεί που είναι ο χώρος μας και από εκεί και πέρα βλέπουμε. Όντως λοιπόν, η διαδήλωση έγινε και ήταν τεράστια. Αλλά συνέβη και ένα άλλο πράγμα, η περιοχή γύρω από την πλατεία γέμισε από συμμορίες και παρέες που κυκλοφορούσαν... και όχι μόνο αυτό, αλλά τελικά έστησαν μια αυθόρμητη διαδήλωση που φώναζε ένα μόνο σύνθημα: «kill - kill --- kill the Queen». Ήθελαν να φτάσουν στην πλατεία Τραφάλγκαρ για να κάψουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τότε ήταν που την έπεσαν και στο αμάξι με τον πρίγκιπα αν θυμάσαι...
Antifa: Και μετά από όλα αυτά τι έγινε;
Μάρτιν: Μετά επικράτησε ησυχία για κάποιους μήνες. Τον Ιούνιο βέβαια, είχαμε μια μεγάλη απεργία των δημόσιων υπαλλήλων και ειδικά των δασκάλων, έγινε μια τεράστια διαδήλωση, αλλά όλα εξελίχθηκαν πολύ ειρηνικά. Και βέβαια, πολλοί αναρχικοί ήθελαν να οργανώσουν ένα πράγμα στο οποίο είχαν δώσει τον τίτλο «το καλοκαίρι της οργής», αλλά δεν είδα να οργανώνουν και πολλά πράγματα...
Antifa: Ε πώς, δεν έγιναν διάφορα τον Αύγουστο;
Μάρτιν: Αυτά που έγιναν τον Αύγουστο δεν διοργανώθηκαν από κανέναν, ήταν μια τεράστια έκρηξη, ένας ξεσηκωμός της εργατικής τάξης, αν και όχι της εργατικής τάξης με την έννοια που συνηθίζεται εδώ. Και κανείς δεν το περίμενε. Για να καταλάβεις, το πρώτο ξέσπασμα έγινε το Σάββατο, αλλά και πάλι τη Δευτέρα κανείς δεν περίμενε συνέχεια. Είμαστε λοιπόν μέσα σε ένα αυτοκίνητο και πάμε κάπου στο βόρειο Λονδίνο να φορτώσουμε κάτι πράγματα για την κατάληψή μας. Εκεί λοιπόν που έχουμε φορτώσει και ετοιμαζόμαστε για τον γυρισμό ακούμε θόρυβο και βλέπουμε να πετάνε από πάνω μας δύο ελικόπτερα της αστυνομίας. Γυρνάμε γρήγορα γρήγορα στην έδρα μας και κοιτάμε πώς να φύγουμε για Βόρειο Λονδίνο. Νέκρα παντού, τα λεωφορεία έχουν σταματήσει σε ολόκληρη την πόλη, ευτυχώς όμως το τραίνο ακόμη λειτουργούσε. Το πήραμε και φύγαμε για βόρεια. Όταν κατεβήκαμε στο σταθμό μας υποδέχθηκαν πενήντα κουκουλωμένοι ναζί που είχαν καταφύγει εκεί. Τους παρακάμψαμε και πέρα από τον σταθμό είδαμε ολόκληρη τη γειτονιά παραδομένη στο χάος. Μολότωφ, καμμένα αυτοκίνητα, οδοφράγματα, μάχες με την αστυνομία... ήταν μια εξέγερση παιδιών της γειτονιάς που υποστηριζόταν από ολόκληρη την κοινότητα, δηλαδή από τους πατεράδες και τις μανάδες τους.
Κάποια στιγμή που αποφασίσουμε να γυρίσουμε στη δική μας περιοχή, βρήκαμε παρόμοια κατάσταση. Τράπεζες καίγονταν, γιάπικα μαγαζιά λεηλατούνταν ανελέητα, ο κόσμος έτρεχε με τα λάφυρα στα χέρια, ένας πραγματικός χαμός. Και ταυτόχρονα πραγματική ευτυχία, γνήσια έκσταση, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Ολόκληρο το Λονδίνο καιγόταν και ακόμη και σε μένα έκανε εντύπωση η οξύτητα του πράγματος. Αν έβλεπες την πόλη από ψηλά θα έβλεπες τουλάχιστον τέσσερις τεράστιες πυρκαγιές να εξελίσσονται σε τρεις διαφορετικές περιοχές της πόλης. Η αστυνομία είχε χάσει τον έλεγχο. Και την επόμενη μέρα το ίδιο πράγμα ξέσπασε σε ολόκληρη τη χώρα.
Ήταν ένας τεράστιος ξεσηκωμός της εργατικής τάξης, δίχως αυτό που θα έλεγες πολιτικό περιεχόμενο, με ελάχιστη ανάμειξη των αναρχικών ή της αριστεράς (πολλοί συμμετείχαν, αλλά όχι με την πολιτική τους ταυτότητα). Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν εντελώς τυφλός. Στο Νότινχαμ 4 μπατσάδικα έφαγαν μολότωφ. Στο Μάντσεστερ πυροβόλησαν το ελικόπτερο της αστυνομίας. Παντού στόχος ήταν οι τράπεζες και τα μαγαζιά πολυτελείας. Υπολογίζω ότι στις λεηλασίες συμμετείχαν 30 με 40 χιλιάδες άτομα.
Antifa: Ποια ήταν η αντίδραση του κράτους μέχρι εδώ;
Μάρτιν: Κατά τη γνώμη μου η αστυνομία έχασε τον πόλεμο της τακτικής κατά κράτος, είχε να αντιμετωπίσει εκτεταμένα επεισόδια σε αστικό περιβάλλον και δεν ήξερε πώς να το κάνει. Αποτέλεσμα ήταν να χάσει τον έλεγχο για σεβαστά χρονικά διαστήματα. Από εκεί και πέρα όμως και μόλις καταλάγιασαν τα πράγματα, η απάντηση ήταν η ωμή καταστολή. Το καρναβάλι του Νότιν Χιλ είχε 10.000 μπάτσους και τελικά πολύ λιγότερο κόσμο από άλλες φορές. Επίσης έχουμε γεμίσει μπάτσους από τη Σκωτία που κυκλοφορούν με τους φάρους αναμμένους δίχως να πηγαίνουν πουθενά συγκεκριμένα, ξέρεις τώρα πως γίνονται αυτά.
Κατά τα άλλα, στις φυλακές ήταν κλεισμένα 85.000 άτομα πριν από τον ξεσηκωμό και τώρα έχουν γίνει 86.000. Νομίζω πως αργά ή γρήγορα θα έχουμε εξεγέρσεις στις βρετανικές φυλακές, όχι γιατί τώρα έχουν μπει οι εξεγερμένοι και θα ξεσηκώσουν και τους υπόλοιπους, αλλά γιατί η κατάσταση εκεί είναι πραγματικά ανυπόφορη...
Εν πάση περιπτώσει, βρισκόμαστε υπό κάποιου είδους στρατιωτική κατοχή. Και εκτός από το κράτος όμως, η αντιμετώπιση της εξέγερσης από τη μεσαία τάξη ήταν οξύτατη, είχαμε τεράστιες αντιδράσεις, ειδικά στην αρχή, προτού αρχίσει το κύμα φυλακίσεων πιτσιρικάδων. Γιατί πρέπει κιόλας να σου πω ότι τα προάστια της μεσαίας τάξης δεν έμειναν έξω από το χορό. Σχεδόν όλα ανεξαιρέτως έχουν τις δικές τους εργατικές κατοικίες και από εκεί βγήκαν πιτσιρικάδες έτοιμοι για όλα, βγήκαν και μεσοαστοί να τους εμποδίσουν... η όλη φάση ξέρεις είχε τουλάχιστον πέντε νεκρούς.
Και ένα σχετικό και άσχετο μαζί. Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε, οι φασίστες της English Defense League είχαν κανονίσει πορεία στη γειτονιά μας. Όπως ξέρεις, είναι μια γειτονιά με πολλούς Ασιάτες, συμμορίες πιτσιρικάδων κλπ. Ε, για να περιφρουρήσουν τους φασίστες κατέφτασαν ούτε λίγο ούτε πολύ 3.000 μπάτσοι! Θυμάσαι πόσο μικρό μέρος είναι η γειτονιά μας... Φαντάσου τη με 3.000 μπάτσους!
Antifa: Και τελικά τι έγινε;
Μάρτιν: Τελικά, η γειτονιά υποδέχθηκε τους φασίστες... μάλλον δυναμικά θα έλεγα, και η διαδήλωση δεν έγινε. Ένα λεωφορείο με φασίστες που τα κατάφερε να περάσει τον αποκλεισμό, στην επιστροφή έφαγε χοντρό πέσιμο από πιτσιρικάδες της γειτονιάς, το σπάσανε ολόκληρο και τελικά οι μπάτσοι συνέλαβαν τους φασίστες για να τους σώσουν. Είναι σημαντικό κατά τη γνώμη μου ότι ούτε η λευκή εργατική τάξη της περιοχής δεν θέλει τους φασίστες. Για να καταλάβεις, όταν μοιράζαμε την προκήρυξη που ενημέρωνε για τη διαδήλωσή τους, κάτι άσχετοι περαστικοί μας πέρασαν για φασίστες και πήγαν να μας δείρουν!
Antifa: Κατά τα άλλα, τι λέει το κίνημα για την εξέγερση;
Μάρτιν: Α, εδώ έχουμε πρόβλημα. Είναι γεγονός ότι πολλοί αναρχικοί κρύβονται πίσω από τον όρο «εργατική τάξη» για να απαξιώσουν την εξέγερση, ξέρεις, «σιγά τώρα, αφού η εργατική τάξη δεν συμμετείχε» και άλλα τέτοια. Οι πιο πολλοί δεν αποκήρυξαν ακριβώς την εξέγερση (όχι ότι δεν υπήρχαν και τέτοιοι), αλλά σίγουρα δεν κατάλαβαν τίποτα. Μου φαίνεται ότι γι’ αυτή την τύφλα φταίει το ταξικό μας σύστημα. Οι περισσότεροι στον αναρχικό χώρο έχουν προέλευση από τη μεσαία τάξη. Δεν μπορούν να καταλάβουν με κανένα τρόπο ότι δεν χρειάζεται να έχεις δουλειά για να είσαι εργατική τάξη. Οπότε όταν λένε «εργατική τάξη» εννοούν τα συνδικάτα, τους εργάτες της βιομηχανίας και των υπηρεσιών και πάει λέγοντας.
Αυτό που συνέβη από την άλλη, ήταν μια τεράστια εξέγερση της εργατικής τάξης ενάντια στους πλούσιους, ενάντια στην κατανάλωση, ενάντια στην αστυνομία, μια εξέγερση όπου συμμετείχαν πολλοί λευκοί, μια εξέγερση δίχως αιτήματα (αυτό είναι ένα άλλο που ξενίζει), αλλά το ξαναλέω: ήταν μια εξέγερση της εργατικής τάξης όπως είναι σήμερα. Γιατί αυτοί είμαστε: Χρόνια πριν αρνηθήκαμε τη δουλειά, αρνηθήκαμε την εργασία με πολλούς τρόπους και τώρα είμαστε περιττοί για το σύστημα, είμαστε περιττοί για τις ανάγκες των πλουσίων. Δεν έχουμε δουλειές γιατί πρώτα εμείς δεν τις θέλαμε, γιατί ήταν κακοπληρωμένες και σιχαμένες, και τώρα δεν μας τις δίνουν. Οι συμμορίες που όλοι καταγγέλλουν, δεν είναι εγκληματικές οργανώσεις, είναι παρέες του δρόμου, παρέες της εργατικής τάξης που δεν γουστάρουν τους μπάτσους, τους πλούσιους και την κατανάλωση και που ναι, θέλουν και βουτηγμένη τηλεόραση! Και γιατί να μη θέλουν; Όλοι οι άλλοι γιατί θέλουν; Είναι αυτό που κάνει η τάξη μας και καλά θα κάνουμε να το καταλάβουμε.
Να σου πω ένα παράδειγμα. Στις φοιτητικές ταραχές, κάποιος δημοσιογράφος πλησίασε έναν πιτσιρικά με κουκούλα που φώναζε το σύνθημα «Kill the Queen» που σου έλεγα πριν και τον ρώτησε τι θέλει. Και αυτός απάντησε «we ‘re fromm the sslumms of Lonndon mate!» [είμαστε απ’ τις φτωχογειτονιές του Λονδίνου φιλαράκι], ξέρεις, τράβαγε τα m και τα n και τα s όπως κάνω εγώ όταν δεν μιλάω μαζί σου, ήταν ένας πιτσιρικάς μαύρος που μιλούσε άπταιστα Κόκνεϊ, ήξερε από πού είναι και τι ρόλο βαράει σε αυτή την κοινωνία. Και δεν είχε αιτήματα. Φέρνω το παράδειγμά του συχνά και πάντα παίρνω την απάντηση ότι η ατάκα του ήταν σχεδιασμένη για την τηλεόραση. Ναι, ήταν σχεδιασμένη για την τηλεόραση... και ταυτόχρονα είναι η απόλυτη αλήθεια.
Κατά τα άλλα, οι κινηματικοί εδώ την παίζουν όποτε ακούνε για το Μεξικό και την Ελλάδα, αλλά όταν ο ξεσηκωμός έρχεται καταδώ, είναι ανίκανοι να τον αναγνωρίσουν σαν τέτοιο. Έλεγαν «καλοκαίρι της οργής» και εννοούσαν απεργίες, όχι αυτό το πράγμα. Περιμένουν να δουν κατειλημμένα εργοστάσια. Αφού δεν έχουμε πια εργοστάσια! Τι σκατά θέλουν;
Antifa: Και τελικά πώς βλέπεις το μέλλον;
Μάρτιν: Όπως είναι προφανές τα πράγματα δεν θα σταματήσουν εδώ, θα ακολουθήσουν και άλλες εκρήξεις. Κατά τη γνώμη μου μια τεράστια πόλωση εξελίσσεται, το μέλλον μας θα είναι οι άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με το κράτος σαν δίπολο. Υπάρχουν πολλοί εδώ που αντιλαμβάνονται ότι η κρατούσα πολιτική τάξη έχει χάσει τον έλεγχο και τον χάνει περισσότερο μέρα με την μέρα. Το άλλο σημαντικό που θα εξελίσσεται όλο και πιο έντονα θα είναι η απογοήτευση της μεσαίας τάξης που χάνει τα κεκτημένα της μέρα με τη μέρα. Αυτοί είναι εντελώς αγανακτισμένοι και πολλοί από αυτούς είναι βέβαιο πως θα στραφούν στον φασισμό.
Με λίγα λόγια, είναι μια κατάσταση όπου η επανάσταση ορθώνεται σαν προοπτική. Αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στο κίνημα. Δυστυχώς όμως, το βρετανικό κίνημα χαρακτηρίζεται από έλλειψη φαντασίας, έλλειψη οργάνωσης, έλλειψη αντίληψης και φόβο -φόβο για την εργατική τάξη που δεν είναι εργάτες.
Φυσικά όμως υπάρχει ελπίδα. Οι πιο γέροι από εμάς περιμένουμε να δούμε πολλά. Και αν συνεχίζουμε, συνεχίζουμε γιατί παίρνουμε κουράγιο από όλους αυτούς τους υπέροχους νεαρούς και νεαρές που εμφανίζονται και εντάσσονται στο κίνημα. Γιατί πρέπει να ξέρεις ότι έρχονται άνθρωποι που τους κόβει, με εμπειρία από τη ζωή, με κατανόηση για τον κόσμο... Είμαι εντελώς ενθουσιασμένος μαζί τους! Και όπως καταλαβαίνεις, τίποτα δεν τελείωσε...
antifascripta.net
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου