Χρυσαυγίτης ομολογεί ξυλοδαρμούς στην πλατεία Αμερικής και οπλοφορία

Για την εκδικητική απόλυση μέλους της ΑΠ Ροσινάντε

Τα αποτελέσματα του εργασιακού μεσαίωνα που προωθείται από Κράτος και Κεφάλαιο γίνονται όλο και πιο αντιληπτά μέρα με την μέρα σε όλο και περισσότερους εργασιακούς χώρους. Παράλληλα, όσοι αγωνίζονται και αντιστέκονται σε αυτή την κατάσταση μπαίνουν στο στόχαστρο της εργοδοσίας και απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες. Πρόσφατα, η εταιρεία HELIOSRES απέλυσε τον μισθωτό τεχνικό, Δημήτρη Χαραλαμπάκη, μέλος της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε και του Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια εκδικητική απόλυση, η οποία έχει να κάνει με την συνδικαλιστική δράση του συντρόφου στον συγκεκριμένο εργασιακό χώρο.
Η HELIOSRES ανακοίνωσε πρόσφατα στους εργαζόμενούς της μείωση μισθών κατά 10-20%, τους ζήτησε να υπογράψουν την παραίτησή τους από τη σύμβαση εξαρτημένης εργασίας και να συνεχίσουν να εργάζονται επισφαλώς με μπλοκάκι. Ο Δημήτρης Χαραλαμπάκης συγκάλεσε συνάντηση με τους συναδέλφους του, η οποία προσανατολιζόταν στην συλλογική άρνηση των εργαζομένων της εταιρείας απέναντι στις επιθυμίες της εργοδοσίας. Επίσης, εκπρόσωποι του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών βρέθηκαν στα γραφεία της εταιρείας προκειμένου να μιλήσουν με τους εργαζόμενους. Δυο ώρες μετά την εν λόγω εξόρμηση, η εργοδοσία κάλεσε το Δημήτρη Χαραλαμπάκη να αποχωρήσει από τη δουλειά και να περάσει από το λογιστήριο την επομένη να υπογράψει την απόλυση του, κάτι που φυσικά αρνήθηκε.
Την επόμενη ακριβώς μέρα, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της HELIOSRES από μέλη της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε και του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών. Μετά από συνάντηση με την εργοδοσία, όπου της έγινε γνωστό με αδιάλλακτους όρους ότι τέτοιες πρακτικές δεν θα περάσουν, η εργοδοσία φάνηκε να υποκύπτει και ανακοινώνει στο σύντροφο την ανάκληση της απόλυσης του. Παρ” όλα αυτά, λίγες μέρες αργότερα η εργοδοσία θυροκόλλησε στην κατοικία του Δημήτρη Χαραλαμπάκη την καταγγελία της σύμβασής του και τον ενημέρωσε προφορικά για την απόλυσή του.
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές πως ο σύντροφος βρίσκεται στο στόχαστρο λόγω της στάσης του απέναντι στις αποφάσεις της εταιρείας και πως η απόλυση είναι ξεκάθαρα εκδικητική. Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε απάνταει πως στέκεται στα μέλη της και δεν πρόκειται να αφήσει μόνο του τον Δημήτρη. Θα σταθεί στο πλευρό του, θα συγκρουστεί με την εργοδοσία και θα διεκδικήσει με κάθε τρόπο την επαναπρόσληψή του.
Την Τρίτη 18/9 πραγματοποιείται στάση εργασίας στην HELIOSRES, καλεσμένη από το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών και η ΑΠ Ροσινάντε την στηρίζει με την φυσική της παρουσία.
-ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΑΚΗ
-ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
-ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ

Δομισμός και διαλεκτικός υλισμός. Από την ιδεολογία στην τάξη του φανταστικού.

.

.

Ήμουν ολομόναχος ως φιλόσοφος, ωστόσο

στην  “απάντηση προς τον Τζών Λιούις” έγραψα πως

 ένας κομουνιστής  δεν είναι ποτέ μόνος. 

Luis Αlthousser, Το μέλλον διαρκεί πολύ

.

.Η αλλαγή του αντιληπτικού μηχανισμού στη μεταφεουδαρχική κοινωνική συγκρότηση

Για τον Frederick Engels η φιλοσοφία από την γέννηση της χωρίζεται σε δύο αντιλήψεις οι οποίες προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα της ύπαρξης, του «είναι» και της σχέσης του με την ύλη. Αυτή η διάκριση συμπυκνώνεται στα  ρεύματα που είναι αντίστοιχα γνωστά ως ιδεαλισμός και υλισμός. Για τον υλισμό η «συνείδηση» και το «πνεύμα» είναι τελικά απόρροια των δράσεων του ανθρώπου -ή των δομών μέσα στις οποίες ο άνθρωπος θα κληθεί να δράσει – και όχι ένα «φάντασμα» που ενσαρκώνεται στην ύλη-σώμα. Κοιτώντας πίσω στον Επίκουρο, τον πρώτο υλιστή φιλόσοφο, ο θάνατος δεν έχει καμία σημασία αφού εκεί που ο άνθρωπος ζει αυτός απουσιάζει και όταν αυτός είναι πλέον παρόν ο άνθρωπος δεν μπορεί να τον αντιληφθεί[1].

Η έννοια της διαλεκτικής των αντιθέτων, η ύπαρξη δηλαδή αντιθέτων που αντί να σχηματίζουν ένα διπολικό τόξο αποτελούν σύνολα δομικά μπλεγμένα αποτελεί τη βάση για την ύπαρξη φιλοσοφικών ρευμάτων αλλά και επιστημών[2] που γεννήθηκαν στο πέρασμα της ανθρωπότητας στον 19^ο αιώνα. Το πέρασμα αυτό συνιστά ένα ειδικό σημείο της ιστορίας καθώς σηματοδοτεί την οριστική μετάβαση από την φεουδαρχία στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής αποτελώντας έτσι μία βίαιη διακοπή των δεδομένων υλικών όρων ύπαρξης και την οριστική αναδιάταξη τους. Όταν ο  Hegel αναφέρει πως ότι είναι πραγματικό είναι και λογικό δεν γίνεται από μία σκοπιά παγίωσης και σχηματοποίησης συνθηκών, αλλά μέσα στο φάσμα της διαλεκτικής: ακριβώς ότι υπάρχει, εμπεριέχει το «εν δυνάμει» του θανάτου του και τελικά της υπέρβασης του.

H φιλοσοφική-επιστημονική θεώρηση των τελών του 19^ου αιώνα έρχεται να αλλάξει την κυρίαρχη αντίληψη που κληροδοτείται από τον μεσαίωνα και την εποχή της μοναρχίας και η οποία κωδικοποιείται στην μία και μόνο αντικειμενική ανάλυση της πραγματικότητας. Το επίπεδο βέβαια των ιδεών είναι αντανάκλαση των όρων κοινωνικής διακυβέρνησης και ηγεμονίας: στην προ-μοντέρνα εποχή για έναν σχηματισμό υπάρχει ένας θεός, ένας ηγεμόνας, μία αλήθεια, μία πραγματικότητα. Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς τη σημειολογική αναφορά όσον αφορά την «πραγματική ύπαρξη» του ηγεμόνα ως αντανάκλαση της «φανταστικής ύπαρξης» του θεού.

Η καινοτομία του μαρξισμού είναι πως ως θεωρία αποτελεί μία ενότητα φιλοσοφικών και επιστημονικών ανακαλύψεων (ιστορικός υλισμός) και προσπαθεί να απευθυνθεί με ευρύτητα στα κοινωνικά υποκείμενα μέσα από την άμεσα πρακτική του φύση.

Οι Marx και Engels δημιουργούν μία θεωρεία όχι μόνο ως αποτέλεσμα προσωπικών στοχασμών αλλά ως ανάδραση της κίνησης της εργατικής τάξης και των κοινωνικών πλειοψηφιών. Η θεωρεία αυτή όχι μόνο προσβλέπει στο να ερμηνεύσει, να κατανοήσει και τελικά να προβλέψει την ιστορία του ανθρώπινου είδους αλλά καλεί τα ευρύτερα κομμάτια κόσμου να την κατανοήσουν και τελικά να την υλοποιήσουν στη κατεύθυνσης της κοινωνικής απελευθέρωσης[3].

Δίπλα στους Marx και Freud προστίθενται οι ανακλύψεις του Κοπέρνικου για την θέση της γης στο σύμπαν και  του Δαρβίνου για την εξέλιξη των ειδών. Οι ανακαλύψεις αυτές κλονίζουν για πάντα την αντίληψη της θεϊκής καταγωγής του ανθρώπινου είδους. Συμφωνα με την ανακάληψη του Δαρβίνου ο άνθρωπος δεν βρίσκεται λίγο πιο κάτω από το θεό αλλά λίγο πιο πάνω από τον πίθηκο.

Η θεωρεία του Freud καταδεικνύει την κεντρική θέση που κατέχει ένας μη ελεγχόμενος μηχανισμός -το υποσυνείδητο- στις πράξεις και η θεωρεία του Marx πως ο άνθρωπος είναι τελικά εγκλωβισμένος σε ένα σύστημα θέσεων που προσδιορίζονται από την παραγωγή των εμπορευμάτων και τους όρους απόσπασης της υπεραξίας. Ο ανθρώπινος εγωισμός έχει δεχτεί ένα τεράστιο πλήγμα: ο άνθρωπος είναι απλά άνθρωπος. Θα δούμε παρακάτω πως το «πλήγμα» στον ανθρώπινο εγωισμό όχι απλά ενσωματώνεται, αλλά γίνεται πυρήνας της αστικής ιδεολογίας.